Koeien, aliens, tienermoeders en oh ja.. werk

Lieve allemaal,

Ik heb alweer een tijdje niks van me laten horen, maar no worries, ik leef nog! Ik heb het de laatste twee weken best druk gehad en daardoor geen tijd gehad/gemaakt om weer een nieuw reisverslag te schrijven.

Ik kan niet geloven dat het bijna een maand geleden is dat ik in Dhaka aankwam. Zoals jullie in mijn vorige reisverslag al hebben kunnen lezen, was mijn eerste week hier niet makkelijk, maar gelukkig kreeg ik het op werk steeds drukker en had ik genoeg ander afleiding.

Een paar weken terug stond heel Bangladesh in teken van het offerfeest (EID). Het offerfeest wordt gevierd door islamieten en aangezien 98% van de bevolking hier moslim is, werd het uitgebreid gevierd. Op straat werden overal koeien en geiten voor soms meer dan 200.000 taka verkocht (ongeveer 2000 euro en voor Bengaalse mensen een enorm groot bedrag), zodat familieleden de dieren zelf konden slachten en later die avond met de hele familie konden opeten. Ik vind het zelf een aparte traditie, maar kleine kinderen hier staan te popelen om een koe te kopen en het vervolgens te slachten. Ik heb ook nog nooit in mijn leven ZOVEEL koeien op straat gezien. En probeer maar eens een koe mee naar huis te nemen (want hier heb je geen vrachtwagens of speciale services die dat voor je doen).
Sommige koeien lopen rustig met de menigte mee, sommigen weigeren om met je mee te gaan en ik heb zelfs een paar keer moeten zien hoe drie mannen werden meegesleurd door een koe, omdat hij maar niet wilde stoppen met rennen, hahaha echt hilarisch!. Bizar, bizar, bizar, maar wel erg speciaal om mee te maken! Ik besloot zelf om op de dag van het slachten niet uit huis te gaan. De koeien en geiten worden namelijk op straat geslacht en pas in de avond (en soms pas de volgende dag) wordt alles opgeruimd en schoongemaakt.
Mijn baas had mij en Isabelle die avond uitgenodigd om bij hun thuis te komen eten. Tijdens EID is er veel eten en vooral heel veel lekkere toetjes! Ik eet normaal gesproken gewoon rundvlees, maar die dag kon ik het niet… Ik weet het, best wel krom, maar ik vond het zo zielig! Ik had de koe een paar uur voor het slachten nog onschuldig voor ons huis zien staan!!!

En wat betreft de organisatie waarvoor ik werk…. Waar moet ik beginnen?
Eigenlijk heb ik maar drie woorden nodig: ONE BIG MESS!
Het is duidelijk dat PEACE Foundation een behoorlijke tijd heeft stilgezeten en dat Isabelle en ik er voornamelijk zijn om weer nieuwe projecten te beginnen en om de rest van de werknemers te laten zien ‘how it’s done in Europe’. In het begin baalde ik daar enorm van! Ik had verwacht dat ik juist allerlei taken zou krijgen, maar nu ben ik degene die alles moet regelen en projecten moet beginnen? Nu, twee weken later, ben ik toch blij dat ik deze taak heb gekregen. De denkwijze van veel mensen hier is totaal anders dan die van mij en Isabelle en naar mijn mening is hun manier van denken ook niet de juiste voor een NGO (Non Gouvernement Organization). En ik ken mezelf, ik kan soms behoorlijk gefrustreerd raken als dingen niet gaan op mijn manier, dus dan maar liever een soort van de leiding hebben samen met Isabelle. Kan ik weer mijn hoofdredacteurschap skills gebruiken, hehehe, i’ve missed that!

Isabelle en ik willen heel graag in december een nieuw sewing (naaien) project beginnen, en daarom zijn we twee weken geleden voor drie dagen naar het dorp Muktagacha geweest, reisduur is ongeveer vijf uur als het verkeer meezit. Onze baas heeft daar een echt een enorm groot huis waar wij mochten overnachten :). Rondom zijn huis is het helemaal groen en ook afgeschemerd waardoor het er rustig is. Dorpen in Bangladesh zijn sowieso rustgevend, het heeft me erg goed gedaan na al die dagen in Dhaka. Het doet me een beetje denken aan het dorp waar mijn ouders vandaan komen, Karal.
De drie dagen in Muktagacha waren echt geweldig! In de ochtend zijn Isabelle en ik het dorp gaan verkennen en al snel kwamen er twee meiden die ons overal mee naar toe namen (paar minuten later liep er een groep van twintig jongens en meisjes achter ons aan). We zijn volgens mij bij iedere local thuis geweest en we hebben ook bij iedereen thee gedronken! Mensen hier vinden het heel erg grappig dat Isabelle geen Bengaals kan, maar ze vinden het ook erg speciaal dat ik juist wel Bengaals kan. Ze kunnen uren naar ons blijven kijken als we Engels met elkaar praten, ook al hebben ze geen idee wat we zeggen.
Waar ik echt van schrok, was dat een van de meiden pas twintig was en al een kind van vijf en een kind van twee had. Dat betekent dat ze op haar vijftiende al haar eerste kind had. Ik kon het echt niet geloven…. De situatie in de dorpen is zo anders dan in Dhaka.

In de middag hebben we vooral aan het project gewerkt. We moesten langs de scholen gaan om te kijken wat ze al hadden en wat we nog moesten kopen. Het belangrijkste van onze reis was eigenlijk de meeting met de locals uit het dorp. Wij (PEACE Foundation) willen heel graag nieuwe projecten beginnen, maar wij willen vooral weten wat de locals in het dorp zelf belangrijk vinden. Willen zij wel een sewing training? Of willen ze meer aandacht voor gezondheid en onderwijs voor kinderen? Door zulke vragen te stellen, weten wij wat we kunnen/moeten doen voor de locals, en vervolgens regelen we dat vanuit ons kantoor in Dhaka.
Na deze meeting ben ik met een aantal vrouwen die ook bij de meeting aanwezig waren ergens verderop gaan praten. Ik was vooral benieuwd naar hun mening, zonder dat hun mannen of vaders er bij zijn. Het probleem van openbare meetings is dat veel vrouwen de grootste problemen voor zich houden omdat iedereen kan meeluisteren. In het begin kwamen de twee dapperste vrouwen naar me toe en ze vertelden me eerlijk dat vrouwen het niet makkelijk hebben. Ze hebben geen eigen inkomen en daardoor voelen zij zich machteloos. Ze willen iets doen, ze willen een eigen inkomen en zelf bepalen wat ze met het geld doen. Op een gegeven moment stonden er bijna twintig vrouwen om me heen! Er werd van alle kanten aan me getrokken zodat ik ze een minuutje mijn aandacht kon geven en kon luisteren naar hun ideeën! Ik kon ze natuurlijk niet vertellen dat ik alle problemen zou oplossen, maar ik heb ze wel beloofd dat ik hun problemen zeker niet zal vergeten en dat het zeker aan bod komt tijdens de vergaderingen.

Verder heb ik eindelijk tijd gehad om de stad te verkennen samen met Isabelle. Aangezien wij tot vijf uur werken en het dan al donker is, kunnen we alleen maar op onze vrije vrijdag of zaterdag in de ochtend en middag op stap gaan. Het was echt fijn om weer even ‘alleen’ naar buiten te gaan zonder mijn neven of andere familieleden. Het is zo ongelofelijk grappig hoe mensen hier naar Isabelle staren. Blanke mensen vind je hier nauwelijks, dus er wordt naar haar gekeken alsof ze een alien is!
Niet ver van ons huis hebben we een supermarkt gevonden waar er veel westerse etenswaren worden verkocht zoals pancakes, oreo’s, cornflakes etc. Ik heb hier behoorlijk wat inkopen gedaan, want om nou iedere middag en avond rijst te eten is ook niet fijn!
Neelufa (onze ‘maid’) vraagt ons sowieso iedere ochtend wat we in de middag, avond en de volgende ochtend willen eten. Heb ik al gezegd dat ze echt een schat is? Ik kan maar niet aan het idee wennen dat ik seriously niks in het huis hoef te doen… als ik even een lepel wil pakken dan stuurt ze me weer terug en haalt zij het voor me, hahah. Je hoeft in dit land echt niks te doen! Zelfs als je boodschappen doet, dan pakken de werknemers de spullen voor je, leggen vervolgens de spullen op de loopband, stoppen het in een tasje en houden de deur voor je open… wat een luxe! Grote kans dat ik over zes maanden als een lui, dik varken terugkom!

Tijdens mijn EID vakantie heb ik vooral mijn familieleden hier in Dhaka bezocht, hebben mijn neven en nichten mij een paar keer mee uiteten genomen. Maar ik ben de laatste paar dagen vooral bij Taskin en Tahsin geweest.
Tahsin is vorige week donderdag (17 november) al vertrokken en Taskin en zijn ouders zijn gister (22 november) weg gegaan :( :( Ik baal er echt enorm van! Zij hebben de eerste weken hier voor mij zo makkelijk gemaakt. Ik begon te wennen aan het idee dat zij hier ook ‘wonen’ en dat ik ze kon bellen en bezoeken wanneer ik wilde, maar nu zijn ze weer in stomme Bangkok :(. We hebben onze vriendschap vooral via msn, facebook en skype opgebouwd en daardoor was ik alweer vergeten hoe het ‘in real life’ zou zijn. Nu ik ze weer heb gezien en we het zo leuk hebben gehad, vind ik het echt een rot idee dat ik niet weet wanneer ik ze weer zal zien.

Eergister heb ik een paar vrienden van Isabelle ontmoet, haar ex-collega’s van de organisatie WARBE waar Isabelle een half jaar voor heeft gewerkt toen ze hier was in 2010. Ze hebben al van alles gepland om met ons te doen, dus dat wordt leuk! Ben benieuwd! Vrienden maken hier in Bangladesh gaat dus gelukkig een stuk makkelijker….

Anyway, ik ben nu op werk, dus ik moet maar eens stoppen. Mijn blog is wederom veel te lang!
En blijf reageren, ik vind het leuk om jullie reacties te lezen!

Jullie horen weer snel van me ;)

Liefs,
Saptarshi