Ze zeggen dat afscheid nemen niet bestaat.....
Door: Saptarshi Chowdhury Barua
Blijf op de hoogte en volg Saptarshi
30 April 2012 | Bangladesh, Savar
En dan is je tijd in CRP opeens voorbij en ben je terug in de hoofdstad waar het galmt van het getoeter van alle auto´s en ander vervoer. Mensen schreeuwen, praten, lopen altijd in de weg en de elektriciteit valt in deze hitte (het is ongeveer 37 graden) om de uur uit en blijft zo een bijna ander halfuur weg.
CRP was misschien dan wel hard werken, maar als ik terugkijk was er toch ook wel een behoorlijk ‘luxe’ aanwezig.
In mijn vorige blog schreef ik dat mijn laatste dag eind maart zou zijn, maar ik bleef mijn verblijf iedere week verlengen en uiteindelijk was mijn laatste dag in CRP 12 april.
De maand maart was alweer volgeboekt met veel dans rehearsals en de kinderen voorbereiden voor grote optredens. Onze kinderen van CRP hadden auditie gedaan om voor de minister president van Bangladesh op te treden tijdens de ‘International Autism Day’. Deze audities waren midden maart.
Natuurlijk was onze dans uitgekozen voor deze speciale gelegenheid en dat betekende dat we nog vier keer terug moesten naar Dhaka met de kinderen. Ergens keek ik daar erg tegenop, omdat het meer dan een uur rijden is van CRP en in de hitte is dat bijna niet te harden. Vooral omdat veel kinderen wagenziek zijn…. Blegh. Anyhow, we zijn toch iedere keer naar Dhaka gegaan en de kinderen hebben tijdens de drie repetities erg hun best gedaan. Voor de final, dit was 3 april, moesten wij, de leraren, onze namen ,onze ouders naam en geboortedatum opgeven. Dat ik een buitenlander ben, hebben we eruit gelaten, want daar kunnen ze nog wel eens moeilijk over doen. De minister president staat op dit moment op de top van de ‘haat’ lijst in Bangladesh, dus er was enorm veel beveiliging! We mochten niks meenemen, alleen maar make-up en de kleding voor de kinderen, dus ik was heel die dag niet bereikbaar en kon geen mooie foto’s maken . Dat ter zijde, hebben de kinderen geweldig optreden! Onze dans was nummer drie op het programma, omdat de minister maar vier dansjes kon bijwonen, dus dat is zeker positief! Voor mij was het natuurlijk ook een mooie gelegenheid om de minister van dichtbij te zien, dat kunnen velen die al jaren in Bangladesh wonen niet zeggen :)
Natuurlijk waren er deze laatste twee maanden ook een paar nationale feestdagen en hadden we op die dag vrij en zijn we de stad ingegaan om net als de rest van Bangladesh lekker te feesten:
26 maart was het Independence Day in Bangladesh en ook deze dag wordt groot gevierd in Bangladesh. In de ochtend was er een cultureel programma in CRP, waar natuurlijk onze kindjes ook hebben gedanst en gezongen, en in de middag ging ik, net als vele anderen, naar het National Monument in Savar. Iedereen was in het groen/rood, de kleuren van de Bengaalse vlag.
14 april was een van de grootste feestdagen/evenementen in Bangladesh: Pohela Boishakh. Op deze dag vieren we het Bengaalse nieuwjaar, het jaar 1419, en in heel Bangladesh gaan mensen vanaf ’s ochtends de straat op in vrolijke kleuren: rood/geel/oranje/wit. Om vijf uur ’s ochtends was ik al in de stad, om een speciale optocht te zien en we sloten de avond af met een concert in NSU (North South University).
Tussendoor, in onze vrije dagen, hebben we vooral gechilld en hebben we onze tijd in Dhaka gespendeerd. Ik heb vorige maand afscheid moeten nemen van mijn dierbare kamergenoten, Anne en Annika, maar we hebben die dag heerlijk gefeest in Dhaka. Gelukkig kwamen de volgende dag vier nieuwe volunteers en met hun waren er nog vele boottochten, kapperbezoekjes (ja, mijn haar is veel korter!) en we hebben een hele goeie pizzeria gevonden in de buurt van CRP waar we vele avonden te vinden waren.
De laatste maand hadden we samen met alle andere volunteers een heel groot project afgesloten, waar we aan begonnen waren toen we net in CRP aankwamen: het schilderen van alle klaslokalen. Dat nam heel veel tijd beslag, omdat we dit alleen konden doen buiten onze werkuren. Gelukkig, na drie maanden, zien alle klaslokalen er nu fris uit en het is nu afwachten hoelang dat nog zo blijft (aangezien de kinderen altijd op de muren tekenen -_-).
Uiteindelijk was mijn laatste dag in CRP dus 12 april. Die hele week was al behoorlijk emotioneel, omdat we wisten dat ik bijna wegging. Kinderen bleven een paar dagen voor mijn vertrek maar herhalen dat ik langer in CRP moest blijven en ze konden het soms niet laten om een paar tranen te laten vallen. Iets wat echt mijn hart breekt: kinderen die huilen omdat ik wegga... vooral met de kinderen die in de hostels verblijven heb ik een hele goede band opgebouwd, omdat ik na mijn werktijd heel de middag en avond in hun hostels verblijf en met hun speel. Ik ben er soms in de avonden blijven slapen, omdat het zo gezellig was! De laatste avond in CRP was ik vooral met de kinderen en na twaalf uur met wat vrienden en collega’s, ik denk dat ik die avond maar drie uur heb geslapen, simply omdat ik niet wilde slapen en ik niet kon geloven dat morgen mijn laatste dag was.
12 april was dus mijn farewell, waar we met de kinderen en collega’s bij elkaar kwamen en ze gingen zingen en dansen. Op het eind hielden een paar kinderen (natuurlijk mijn lievelingetjes die dat deden) een speech en dat is waar ik mijn tranen niet meer kon stoppen. De kinderen waren aan het huilen, waardoor ik moest huilen, waardoor mijn collega’s moesten huilen. It was one big crying mess! Die dag was echt enorm zwaar en ik heb het die dag echt niet droog kunnen houden.
Ik vond het vooral lastig om afscheid te nemen van de kinderen. Het zijn zulke lieve kindjes en ze zijn, ondanks hun handicap, zo ongelofelijk slim. Het is zo zielig dat sommigen van hun geen kans hebben op scholing, omdat hun ouders arm zijn en het is ook moeilijk om te zien hoe de kinderen in de hostels verblijven zonder hun ouders te zien, omdat hun ouders ze daar hebben achtergelaten, of te arm zijn om voor ze te zorgen. Toch zijn deze kinderen altijd vrolijk en zo levendig! Het idee dat ik deze kinderen, ik zie ze nu als MIJN kinderen, meer dan een jaar niet ga zien, doet me enorm veel pijn. Als ik het geld ervoor had en als ik het had gekund, had ik echt wel een of twee kinderen willen adopteren. Ik zit er nu aan te denken om in de toekomst een paar kinderen financieel te ondersteunen, zodat ze na hun basisschool verder kunnen studeren.
Mijn tijd in CRP was echt geweldig, ik krijg weer tranen in mijn ogen als ik terugdenk aan deze geweldige drie/vier maanden. Ik heb zoveel leuke mensen ontmoet en goede banden opgebouwd met de mensen in CRP. Valerie Taylor, de founder en coordinator van CRP, heeft heel goed voor me gezorgd en zij heeft mijn tijd ook zeker makkelijker gemaakt. Thankgod, dat ik weg ben gegaan bij de andere organisatie en dat ik CRP heb gevonden…. Het was een geweldige ervaring, ik heb enorm veel geleerd en ik zal het ook zeker nooit, nooit, nooit vergeten!
Ik ben nu ongeveer twee weken in Dhaka en heb hier vooral afgesproken met wat vrienden, lekker uiteten geweest en heb zelfs een avondje het nachtleven mogen meemaken hierzo! Mijn ouders zijn 22 april in Dhaka aangekomen (zie ze eindelijk na zes maanden!) en we gaan 26ste voor een paar dagen naar Chittagong, waar mijn meeste familieleden wonen. Begin mei ben ik weer terug in Dhaka en ga ik weer voor een dagje naar CRP om voorgoed afscheid te nemen. 5 mei is mijn laatste dag in Bangladesh en vlieg ik naar Bangkok waar ik drie weken verblijf bij Taskin en Tahsin. Ik kijk er enorm naar uit, ik denk dat ik die tijd daar echt wel nodig heb om bij te komen van Bangladesh.
27 mei kom ik na zeven lange maanden eindelijk weer aan in Nederland!
Tot over een maandje! Oh en, HAPPY QUEENSDAY :D Mis deze feestdag wel hoor!
Liefs,
Saptarshi
CRP was misschien dan wel hard werken, maar als ik terugkijk was er toch ook wel een behoorlijk ‘luxe’ aanwezig.
In mijn vorige blog schreef ik dat mijn laatste dag eind maart zou zijn, maar ik bleef mijn verblijf iedere week verlengen en uiteindelijk was mijn laatste dag in CRP 12 april.
De maand maart was alweer volgeboekt met veel dans rehearsals en de kinderen voorbereiden voor grote optredens. Onze kinderen van CRP hadden auditie gedaan om voor de minister president van Bangladesh op te treden tijdens de ‘International Autism Day’. Deze audities waren midden maart.
Natuurlijk was onze dans uitgekozen voor deze speciale gelegenheid en dat betekende dat we nog vier keer terug moesten naar Dhaka met de kinderen. Ergens keek ik daar erg tegenop, omdat het meer dan een uur rijden is van CRP en in de hitte is dat bijna niet te harden. Vooral omdat veel kinderen wagenziek zijn…. Blegh. Anyhow, we zijn toch iedere keer naar Dhaka gegaan en de kinderen hebben tijdens de drie repetities erg hun best gedaan. Voor de final, dit was 3 april, moesten wij, de leraren, onze namen ,onze ouders naam en geboortedatum opgeven. Dat ik een buitenlander ben, hebben we eruit gelaten, want daar kunnen ze nog wel eens moeilijk over doen. De minister president staat op dit moment op de top van de ‘haat’ lijst in Bangladesh, dus er was enorm veel beveiliging! We mochten niks meenemen, alleen maar make-up en de kleding voor de kinderen, dus ik was heel die dag niet bereikbaar en kon geen mooie foto’s maken . Dat ter zijde, hebben de kinderen geweldig optreden! Onze dans was nummer drie op het programma, omdat de minister maar vier dansjes kon bijwonen, dus dat is zeker positief! Voor mij was het natuurlijk ook een mooie gelegenheid om de minister van dichtbij te zien, dat kunnen velen die al jaren in Bangladesh wonen niet zeggen :)
Natuurlijk waren er deze laatste twee maanden ook een paar nationale feestdagen en hadden we op die dag vrij en zijn we de stad ingegaan om net als de rest van Bangladesh lekker te feesten:
26 maart was het Independence Day in Bangladesh en ook deze dag wordt groot gevierd in Bangladesh. In de ochtend was er een cultureel programma in CRP, waar natuurlijk onze kindjes ook hebben gedanst en gezongen, en in de middag ging ik, net als vele anderen, naar het National Monument in Savar. Iedereen was in het groen/rood, de kleuren van de Bengaalse vlag.
14 april was een van de grootste feestdagen/evenementen in Bangladesh: Pohela Boishakh. Op deze dag vieren we het Bengaalse nieuwjaar, het jaar 1419, en in heel Bangladesh gaan mensen vanaf ’s ochtends de straat op in vrolijke kleuren: rood/geel/oranje/wit. Om vijf uur ’s ochtends was ik al in de stad, om een speciale optocht te zien en we sloten de avond af met een concert in NSU (North South University).
Tussendoor, in onze vrije dagen, hebben we vooral gechilld en hebben we onze tijd in Dhaka gespendeerd. Ik heb vorige maand afscheid moeten nemen van mijn dierbare kamergenoten, Anne en Annika, maar we hebben die dag heerlijk gefeest in Dhaka. Gelukkig kwamen de volgende dag vier nieuwe volunteers en met hun waren er nog vele boottochten, kapperbezoekjes (ja, mijn haar is veel korter!) en we hebben een hele goeie pizzeria gevonden in de buurt van CRP waar we vele avonden te vinden waren.
De laatste maand hadden we samen met alle andere volunteers een heel groot project afgesloten, waar we aan begonnen waren toen we net in CRP aankwamen: het schilderen van alle klaslokalen. Dat nam heel veel tijd beslag, omdat we dit alleen konden doen buiten onze werkuren. Gelukkig, na drie maanden, zien alle klaslokalen er nu fris uit en het is nu afwachten hoelang dat nog zo blijft (aangezien de kinderen altijd op de muren tekenen -_-).
Uiteindelijk was mijn laatste dag in CRP dus 12 april. Die hele week was al behoorlijk emotioneel, omdat we wisten dat ik bijna wegging. Kinderen bleven een paar dagen voor mijn vertrek maar herhalen dat ik langer in CRP moest blijven en ze konden het soms niet laten om een paar tranen te laten vallen. Iets wat echt mijn hart breekt: kinderen die huilen omdat ik wegga... vooral met de kinderen die in de hostels verblijven heb ik een hele goede band opgebouwd, omdat ik na mijn werktijd heel de middag en avond in hun hostels verblijf en met hun speel. Ik ben er soms in de avonden blijven slapen, omdat het zo gezellig was! De laatste avond in CRP was ik vooral met de kinderen en na twaalf uur met wat vrienden en collega’s, ik denk dat ik die avond maar drie uur heb geslapen, simply omdat ik niet wilde slapen en ik niet kon geloven dat morgen mijn laatste dag was.
12 april was dus mijn farewell, waar we met de kinderen en collega’s bij elkaar kwamen en ze gingen zingen en dansen. Op het eind hielden een paar kinderen (natuurlijk mijn lievelingetjes die dat deden) een speech en dat is waar ik mijn tranen niet meer kon stoppen. De kinderen waren aan het huilen, waardoor ik moest huilen, waardoor mijn collega’s moesten huilen. It was one big crying mess! Die dag was echt enorm zwaar en ik heb het die dag echt niet droog kunnen houden.
Ik vond het vooral lastig om afscheid te nemen van de kinderen. Het zijn zulke lieve kindjes en ze zijn, ondanks hun handicap, zo ongelofelijk slim. Het is zo zielig dat sommigen van hun geen kans hebben op scholing, omdat hun ouders arm zijn en het is ook moeilijk om te zien hoe de kinderen in de hostels verblijven zonder hun ouders te zien, omdat hun ouders ze daar hebben achtergelaten, of te arm zijn om voor ze te zorgen. Toch zijn deze kinderen altijd vrolijk en zo levendig! Het idee dat ik deze kinderen, ik zie ze nu als MIJN kinderen, meer dan een jaar niet ga zien, doet me enorm veel pijn. Als ik het geld ervoor had en als ik het had gekund, had ik echt wel een of twee kinderen willen adopteren. Ik zit er nu aan te denken om in de toekomst een paar kinderen financieel te ondersteunen, zodat ze na hun basisschool verder kunnen studeren.
Mijn tijd in CRP was echt geweldig, ik krijg weer tranen in mijn ogen als ik terugdenk aan deze geweldige drie/vier maanden. Ik heb zoveel leuke mensen ontmoet en goede banden opgebouwd met de mensen in CRP. Valerie Taylor, de founder en coordinator van CRP, heeft heel goed voor me gezorgd en zij heeft mijn tijd ook zeker makkelijker gemaakt. Thankgod, dat ik weg ben gegaan bij de andere organisatie en dat ik CRP heb gevonden…. Het was een geweldige ervaring, ik heb enorm veel geleerd en ik zal het ook zeker nooit, nooit, nooit vergeten!
Ik ben nu ongeveer twee weken in Dhaka en heb hier vooral afgesproken met wat vrienden, lekker uiteten geweest en heb zelfs een avondje het nachtleven mogen meemaken hierzo! Mijn ouders zijn 22 april in Dhaka aangekomen (zie ze eindelijk na zes maanden!) en we gaan 26ste voor een paar dagen naar Chittagong, waar mijn meeste familieleden wonen. Begin mei ben ik weer terug in Dhaka en ga ik weer voor een dagje naar CRP om voorgoed afscheid te nemen. 5 mei is mijn laatste dag in Bangladesh en vlieg ik naar Bangkok waar ik drie weken verblijf bij Taskin en Tahsin. Ik kijk er enorm naar uit, ik denk dat ik die tijd daar echt wel nodig heb om bij te komen van Bangladesh.
27 mei kom ik na zeven lange maanden eindelijk weer aan in Nederland!
Tot over een maandje! Oh en, HAPPY QUEENSDAY :D Mis deze feestdag wel hoor!
Liefs,
Saptarshi
-
30 April 2012 - 11:05
Mashi:
Dag Schat,
Al deze informatie hebben we natuurlijk al besproken, dus weet al een hoop van je ervaringen. Afscheid nemen is moeilijk, maar weerzien is weer heel fijn!!!!Het ene moeten missen en het andere krijgen, dat is het leven schat! Daar draait het allemaal om. We missen je enorm, en fijn dat je Mesha hebt gezien!!! En ook hebt gesproken, toch geen problemen gehad met de Nederlandse taal? Ha ha ha...just kidding!
Love you Babe and take care. We zien je eind mei. En oh ja, de 27ste mag je gelijk the nanny uithangen. Want de kinderen komen bij je logeren zodat ik kan gaan feesten ha ha ha.....
-
30 April 2012 - 17:51
Bikash:
I shall read it minutely later.....
-
05 Mei 2012 - 13:31
Danja:
Heej sap, wat heb je weer een mooi verhaal geschreven. In je verhaal wordt het erg duidelijk hoe hard je daar eigenlijk nodig was en hoe erg de kinderen gehecht aan je zijn geraakt. Ik kan me voorstellen dat het afscheid nemen heel zwaar was maar aan de andere kant was het het natuurlijk wel dubbel en dwars waard. Voor nu heel veel plezier in Thailand en ik zie je wel weer in NL. x danja -
06 Mei 2012 - 21:03
Boromami En Boromama:
Beste Saptarshi,
Hoe is het? We hebben regelmatig je reisverslagen gevolgd en je online fotoboek bekeken. Het was iedere keer heel fijn om van je te horen dat je erg veel naar je zin hebt gehad. We kunnen ons nog heel goed herinneren, als de dag van gisteren, toen je in Westeinde ziekenhuis geboren was. Wat ben je inmiddels een zeer zelfstandige en ondernemende jonge dame geworden!! Heb je trouwens een prins op het witte paard gevonden in Bangladesh of in Thailand? Ha, ha, ha!! May all your dreams come true!! Welcome back to Holland.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
