Van plan A naar ‘nieuw plan’

Lieve allemaal,

Ik ben er wederom niet in geslaagd om jullie regelmatig op de hoogte te houden. Mijn laatste reisverslag ik alweer een maand geleden geplaatst….
Afijn, geen tijd hebben om een blog te schrijven is ergens ook een goed teken. Het betekent dat je genoeg andere dingen te doen hebt en zo hoort het ook tijdens een reis. :)

Een week geleden heb ik een grote beslissing genomen waardoor deze hele reis een andere wending heeft gekregen: Ik heb besloten om weg te gaan bij de organisatie PEACE Foundation en iets anders te gaan zoeken (inmiddels al wat gevonden, maar daar kom ik zo weer op terug).
Op werk (PEACE Foundation) en mijn verblijfplaats voelde ik me niet op mijn gemak. Ondanks dat ik het appartement met Isabelle en Neelufa (kamermeisje) deelde, voelde ik me heel vaak alleen. Zij twee waren de enigen met wie ik, buiten mijn familie om, in contact kwam en ik ontmoette geen nieuwe mensen, terwijl dat wel mijn doel was voordat ik naar Bangladesh kwam.
Bovendien was mijn internship niet zoals ik had gehoopt of was beloofd. Isabelle en ik hadden wel de leiding gekregen, maar zodra we een paar (grote) projecten hadden geregeld (dit koste enorm veel tijd) werd het geannuleerd vanwege stomme redenen. Kortom, ik voelde me geïsoleerd en het werk demotiveerde mij steeds meer en meer.
Er zijn nog genoeg andere redenen waarom ik precies wegga (akkefietjes met de baas, leugens over mij, niet houden aan het contract, etc.) maar ik ga dat niet allemaal opschrijven. Ik wil de organisatie niet zwartmaken en bovendien heb ik het nu allemaal achter mij gelaten.
Sometimes certain things happen for a reason, they say……

Een maand geleden kwam ik via waarbenjij.nu in contact met Niels. Op waarbenjij.nu kun je zien welke studenten en andere bloghouders in hetzelfde land als jij werken of reizen. Niels vertelde me dat hij samen met studiegenoot Lisanne drie maanden stage loopt bij de organisatie CRP (Centre for Rehabilitation of the Paralized) in Savar, een stadje vlakbij Dhaka .
De naam zegt het al, CRP werkt voornamelijk voor/met gehandicapte mensen in Bangladesh. De organisatie is erg groot en heeft verschillende afdelingen. Ik heb een dagje met Niels en Lisanne rondgelopen om te zien wat zij precies doen en hoe het is om daar stage te lopen. Vanaf het moment dat ik het terrein opliep, werd ik opslag verliefd op CRP. Het terrein is ENORM en zó mooi. Erg leuk is dat er heel veel volunteers aanwezig zijn, sommigen werken er al een jaar en sommigen zijn er maar voor een paar weken.
Alle volunteers uit het buiteland wonen samen in appartementjes, gezellig! Ik vond het daar zelfs zo gezellig dat ik heb besloten om vanaf begin januari daar drie/vier maanden vrijwilligerswerk te doen. Omdat ik Engels én Bengaals kan zal ik vooral werken met het research team en fundraising department. Verder worden er ook onverwachts dingen gepland om te doen, zoals lokalen schilderen of evenementen organiseren voor de patiënten. Ik kijk er in ieder geval heel erg naar uit om daar te beginnen. Savar is niet in Dhaka, het is ver weg van mijn familie en ik vind het juist fijn om ergens te zijn waar niet alleen ik, maar ook mijn familie niemand kent. De afgelopen zes weken waren natuurlijk al een hele ervaring, maar mijn vrijheid was beperkt doordat iedereen mij in de gaten hield (uiteraard met goede bedoelingen). Bij CRP (www.crp-bangladesh.org) kan ik opnieuw beginnen, actiever werken en zal ik hopelijk een hoop nieuwe mensen leren kennen.

Verder gaat het leventje hier in Bangladesh zo zijn gangetje. Ik ben nu een week heen en weer aan het logeren bij familie en ben vooral aan het genieten van mijn vrije dagen in Dhaka. Heb al lekker veel geshopt en in restaurantjes gegeten!
Ik begin nu ook te wennen aan het gestaar op straat (eindelijk), het valt me eigenlijk niet zo heel erg meer op. Gelukkig maar, want hierdoor voel ik me ook wat prettiger en veiliger als ik op straat loop.

Het weer in Bangladesh is drastisch aan het veranderen. Het wordt hier langzamerhand winter (alsnog tussen de 17-23 graden) en mensen lopen met hun truien, mutsen en sjaals rond op straat. Ik heb mijn trui nog niet tevoorschijn gehaald, maar sokken en een vest in de ochtend en avond is wel nodig! Hoewel het toch gemiddeld zo’n 20 graden is, kan het soms behoorlijk koud zijn. Eigenlijk mag ik helemaal niet zeuren, want als ik zo de berichten op Facebook lees, is het weer in Nederland geen pretje ;)

Drie december was de verjaardag van Neelufa. Isabelle en ik vonden het vanzelfsprekend om haar verjaardag te vieren en besloten daarom om een taart te kopen en heel het huis te versieren met ballonnen en slingers. We moesten het wel geheim houden, de baas en zijn vrouw mochten niet weten dat we haar verjaardag aan het vieren was. Volgens hun hoor je de verjaardag van een ‘maid’ niet te vieren. Het was erg gezellig en ik kwam meer te weten over Neelufa. Wat een topvrouwtje is dat zeg. Ze weet zelf niet hoe oud ze precies is geworden (leeftijden worden hier nogal vaak vergeten), maar ik schat dat ze ongeveer 28 jaar oud is. Haar levensverhaal is ook echt iets waar je ‘u’ tegen zegt! Haar beide ouders zijn overleden. Haar moeder toen ze nog geen één jaar oud was en haar vader toen ze negen was. Omdat haar vader wist dat hij erg ziek was en het niet meer ging redden, werd ze op haar achtste uitgehuwelijkt aan een man van dertig! Deze man was ook nog eens een verre neef van haar. Sadly enough overleed haar man toen zij 19 was. Ze besloot te vertrekken uit haar dorp en belandde zo in Dhaka. Ze heeft zo ongelofelijk veel meegemaakt en staat nog zo positief in het leven. Respect!
Ik had echt moeite om afscheid van haar te nemen. Ze belt me nog steeds dagelijks via Isabelle om te vertellen hoe erg ze me mist en ze blijft maar vragen wanneer ik terugkom!

Een paar dagen geleden hebben ik een heel weekend lang het Bengaalse leventje kunnen ‘ontvluchten’. Paulena, de vriendin van Taskin, werkt voor Qatar airways en was twee dagen in Bangladesh. Ze verbleef in het grootste en meest luxe hotel van Bangladesh: Radisson. Omdat ze voor Qatar werkt mocht ik daar gratis met haar verblijven en oh my god wat was dat genieten! Samen met de nicht van Taskin hebben we rondgereden door Dhaka en gegeten in een sushi restaurant! Ik vond het vooral fijn om eindelijk wat quality time te hebben met wat meiden! In het restaurant en in het Radisson hotel hebben we een paar leuke mensen (buitenlanders) leren kennen met wie ik zeker nog contact ga houden terwijl ik Bangladesh ben! De volgende dag werd ik wakker met roomservice: English breakfast + pancakes! Ik heb daar flink gebruik gemaakt van het buffet en heb bijna twee uur in bad gezeten (eindelijk warm water!).

Oh, en wat sommigen van jullie nog niet weten: IK VLIEG 24 DECEMBER NAAR THAILAND!!!
Aangezien ik een paar weken niks te doen heb, ga ik voor twee weken naar BANGKOK en ik heb er zó veel zin in. Ik zie Taskin en Tahsin weer en het is ook vrij zeker dat Fleur tijdens haar wereldreis voor een paar daagjes naar Bangkok komt, dus dan zie ik potverdikkie een vriendin uit Nederland aan de andere kant van de wereld! Ook fijn is dat ik weer mijn ‘westerse’ kleren kan aantrekken en dat ik normaal over straat kan lopen. Natuurlijk ga ik mezelf helemaal vetmesten met al het lekkere eten (geen rijst!!!) en fastfoodketens die je in Bangladesh niet zult vinden!
8 januari vlieg ik alweer terug naar Dhaka en 9 januari begint mijn werk bij CRP!

Zo, nu weten jullie wat ik deze afgelopen maand allemaal heb meegemaakt. Ik vind het nu wel weer genoeg geweest. Mijn volgende reisverslag zal ik in Thailand schrijven. Ik wens jullie allemaal een fijne kerst en als ik jullie niet meer in 2011 spreek: alvast een gelukkig nieuw jaar :D

Liefs,

Saptarshi