Eerste week in Dhaka

Lieve allemaal,

Allereerst wil ik jullie heel erg bedanken voor al jullie lieve reacties! Wat hebben er veel mensen gereageerd! Erg fijn om te weten dat jullie het allemaal hebben gelezen. Ook leuk om te zien dat mijn oude leraren van het HML mijn blog lezen.

Er is al een hoop gebeurd sinds ik in Dhaka ben aangekomen…

Mijn vlucht naar Bangladesh was erg lang, maar dan ook echt heel erg lang. Op vier verschillende vliegvelden staan en twee keer overstappen is no fun. Gelukkig hoefde ik niet al te lang op de volgende vlucht te wachten.
Op een of andere manier word ik altijd misselijk van het avondeten in vliegtuigen, dus ik heb niet veel gegeten. In Frankfurt heb ik een ‘Domino’s Pizza’ pizza naar binnen gewerkt (wie weet wanneer ik weer zo’n lekkere pizza zal eten!) en verder heb ik het moeten doen met wat fruit, snoepjes en water.

Toen ik in Doha (Qatar) landde, kwam ik al in aanmerking met de Bengaalse menigte. Bij de gate zaten al allemaal Bengaalse mensen ongeduldig te wachten. Er waren maar twee blanke mensen en 90% bestond uit gastarbeiders uit Bangladesh. Dat betekent veel geschreeuw, veel gestaar (naar mij, andere meiden en Europese mensen) en vooral stinkende mensen. Gelukkig zat ik in het vliegtuig naast een Bengaals meisje uit Canada met wie ik het goed kon vinden. Toen ze achttien was, werd ze uitgehuwelijkt aan een Bengaalse jongen uit Canada, en nu was ze op weg naar haar familie voor een maand. Erg interessant allemaal…

Eenmaal aangekomen in Dhaka stond er voor de gate een meneer op mij te wachten die me bij de immigration line zou helpen. Als je geen Bengaals paspoort hebt en ze dus weten dat je uit het buitenland komt, kan het soms uren duren voordat je het vliegveld mag verlaten, maar dankzij deze meneer mocht ik na twee minuten alweer doorlopen.

In het huis van mijn oom heb ik eerst behoorlijk wat uurtjes geslapen. Ik had tijdens de hele vliegreis maar drie uurtjes geslapen, dus ik was kapot! Ik had eigenlijk wat langer willen slapen, maar ik werd natuurlijk door iedereen gebeld. Eerst door mijn familie uit Nederland maar toen iedereen in Bangladesh wist dat ik in Dhaka was aangekomen, bleef de telefoon maar rinkelen. Wel heel erg leuk en lief allemaal! De meeste familieleden wonen in Chittagong, dus zij vragen zich vooral af wanneer ik die kant op ga en hoe lang ik dan blijf. Ze begrijpen nog niet echt dat ik hier vooral ben voor mijn werk, maar hopelijk krijg ik over een paar maanden wel tijd om een paar weken naar Chittagong te gaan.

Mijn eerste dag in Dhaka kon eigenlijk niet beter gaan! Ik was natuurlijk heel erg blij dat ik eindelijk was aangekomen, maar ik was ook heel erg blij dat twee van mijn beste vrienden, Taskin en Tahsin, in Bangladesh waren. Zij wonen in Bangkok, maar vanwege de overstroming zijn ze overgeplaatst naar Dhaka. Ik spreek deze jongens bijna elke dag en we hebben elkaar al vijf jaar niet gezien! En nu waren we alle drie in hetzelfde land en in dezelfde stad! PSYCHED! Taskin belde mij meteen op toen hij wist dat ik was geland en al snel besloten we dat ik naar hun huis zou gaan en daar de hele dag zou blijven. Het was toch wel gek om ze weer te zien.. het leek nog steeds alsof we gewoon op skype zaten… Maar het ging allemaal heel soepel. De gesprekken liepen door tot half zes s’ochtends (niet echt handig voor mijn jetlag).

Wat minder chill was dat ik me de volgende dag niet erg lekker voelde. De eerste paar dagen in Bangladesh moet ik altijd mijn eetpatroon aanpassen, omdat ik anders misselijk word. Niet erg makkelijk als je bij familie/kennissen bent, want zij willen juist dat je veel eet. De moeder van Taskin en Tahsin had mij in de middag veel te veel rijst gegeven en ze wilde het niet weghalen. Ik vind het dan weer onbeleefd om het niet op te eten….Een paar uur later merkte ik al dat ik me niet lekker begon te voelen. Vervolgens begon hun moeder opeens te zeggen dat ik helemaal niks eet en maakte ze ‘grappen’ over hoe ik zes maanden in Bangladesh echt niet ga volhouden en dat ze mijn ouders zou gaan bellen om te zeggen dat ik dit echt niet kan, omdat ik helemaal niks eet… naja, Bengaalse humor is vaak een beetje sarcastisch en gemeen. Ik wist (ik hoop) dat ze het niet meende, maar toch deed het pijn. Het was pas mijn tweede dag en natuurlijk is het niet makkelijk om zo lang weg te blijven van je familie…Ik hield mijn mond maar, want iets terug zeggen is ook weer onbeleefd. Gelukkig was mijn neef daar al om mij op te halen.. ik wilde zo snel mogelijk weg, want ik stond op het punt om uit te barsten. Taskin kent mij veel te goed en had natuurlijk door dat ik niet lekker in mijn vel zat. Hij belde me later op en verontschuldigde zich voor het gedrag van zijn moeder en sprak mij behoorlijk wat moed in, wat een lieverd is het toch!

De volgende dag ging ik eindelijk naar mijn ‘eigen’ huis in Mirpur (stadsgedeelte van Dhaka). Ik heb daar kennis gemaakt met Isabelle, een erg leuk meisje met wie ik het gelukkig goed kan vinden! Mijn kamer is behoorlijk groot en ik heb ook mijn eigen badkamer (foto’s komen nog). Het ‘dienstmeisje’ is ook echt een schat! Ik mag echt niks van haar doen, mag niet de keuken in en mag niet mijn eigen kleren schoonmaken, daar is zij dan voor. Zij is onze wekker en all we’ve got to do is werken, eten en slapen (volgens haar dan).

Over mijn werk heb ik nog niet zo heel veel te vertellen. Over een paar dagen is er een offerfeest in Banlgadesh. Dit wordt heel groot gevierd in Dhaka en daarom zijn de meeste mensen naar hun familieleden. De projecten zijn even stopgezet en volgende week begint het echte werk. De organisatie wil in ieder geval dat ik het self-defence project leid, dus ik ben nu vooral aan het researchen.

Een paar dagen geleden merkte ik de nadelen van het wonen in een ontwikkelingsland en het zo ver weg zijn van je familie. In mijn vorige reisverslag schreef ik al dat ik moet accepteren dat ik hier in Dhaka niet zo vrij kan leven als in Nederland. De situatie in Dhaka is veel te onveilig voor een meisje, vooral als je Dhaka niet zo goed kent. De meeste dingen moet je overdag doen voordat het donker wordt. En als je naar buiten wilt gaan dan moet er wel een volwassen iemand mee of een neef/broer. Ik ben meestal rond vijf uur klaar met werken en dan wordt het al donker. Het enige wat ik daarna dan nog kan doen is naar huis en daar zitten tot dat je kan gaan slapen. De eerste dag vond ik dat prima. Even mijn mailtjes checken, filmpjes kijken en met mensen bellen. Maar de tweede dag zag ik dat al niet meer zitten. In Bangladesh zijn de meeste mensen na tien uur s’ avonds al huis. Alleen degenen die 24/7 een privéchauffeur hebben en in de rijke buurten wonen, zijn na tienen meestal nog buiten om ergens wat te eten. Doordat ik de hele tijd in mijn kamer zat en mezelf niet kon bezighouden met andere dingen begon ik het thuisfront te missen: mijn familie en vrienden. Het is echt verschrikkelijk dat je hier niet zomaar impulsief iets kunt gaan doen, je moet altijd rekening houden met hoe je weer naar huis gaat, hoeveel verkeer er buiten is (je zit altijd wel een uur in de file) en met wie je dan naar buiten kunt gaan. Daarom ben ik erg afhankelijk van mijn familie in Bangladesh, iets wat ik niet totaal niet leuk vind…
Gelukkig zijn zij dan weer zo lief om mij altijd te bellen en te vragen hoe het gaat. Mijn twee neven doen echt van alles om het leven hier in Dhaka voor mij zo makkelijk mogelijk te maken en zij vinden het echt niet erg om mij op te halen, ook al wonen ze aan de andere kant van Dhaka. Ook Taskin belt mij iedere dag in de avond omdat hij weet dat ik me dan juist rot voel.. drie uur lang maakt hij me dan aan het lachen waardoor ik niet meer aan thuis denk en rustig kan gaan slapen.
Het is natuurlijk pas mijn eerste week, ik verwachtte heus niet dat ik het hier meteen heel leuk zou vinden en ik wist natuurlijk dat ik Nederland de eerste paar dagen erg zou missen.

Ik moest echt even uit die sleur komen en daarom heeft gister mijn neef mij opgehaald uit Mirpur. Op vrijdag hoef ik niet te werken, dus ben ik donderdag bij mijn familie blijven slapen. Mijn neef wist dat ik echt al dagen trek had in een Big Mac, maar je hebt helaas geen McDonalds in Dhaka :( :( Daarom nam hij me mee naar de beste burgerresaurant in Dhaka, hmmmmmm ik heb echt genoten! Het is ook de enige plek waar ze bier verkopen, maar die bier was niet zo lekker als die ze in Nederland verkopen!
Deze burgerrestaurant lag aan de andere kant van Dhaka, Gulshan. Dit is het ‘rijke’ gedeelte in Dhaka. Hier vind je de ambassades, grote restaurants en hier wonen de meeste buitenlanders. Ik voel me hier altijd wat prettiger, omdat mensen minder naar je staren en je kunt je ook wat vrijer kleden. Mijn neef heeft me expres met de Ricksahw naar Gulshan meegenomen en niet met de taxi, waardoor ik langs plekken ben geweest die ik nog nooit eerder heb gezien!. Het was simpelweg gewoon prachtig. In de avond is Dhaka eigenlijk zoveel mooier…

Oeps… ik heb alweer veel te veel opgeschreven! Houden jullie het allemaal nog bij?!
De komende week zijn er een heleboel activiteiten, eigenlijk te veel om op te noemen. Ik laat snel weer wat van me horen en ik kan je nu al vertellen dat het dan waarschijnlijk weer een lange blog wordt…

Hoe gaat het eigenlijk met jullie? Hoe is het weer in Nederland? Ik kijk nu ook geen Nederlandse nieuws meer dus ik heb geen idee wat er in Nederland aan de gaande is! Hoe zit het nu met Mauro? Moet hij het land uit?

Mis jullie allemaal!

Liefs,
Saptarshi