Living the Bangkok life

Lieve allemaal,

Terwijl ik deze blog schrijf, zit ik in de Starbucks met een Mango Passion fruit en een delicious cheesecake. Iedereen om me heen is aan het werk, is gezellig aan het kletsen of is in een romantische mood met zijn/haar partner. De sfeer is relaxt en rustig. Het is bijna alsof ik weer terug ben in Nederland en dat het al die tijd niet anders is geweest.
Voor de vergeetachtigen onder ons, nee ik ben niet terug in Nederland, maar ik zit met mijn luie reet in Bangkok. Een van de grootste steden van de wereld met meer dan acht miljoen inwoners.

Ongeveer twee weken geleden zette ik voet aan land in Thailand. Taskin enTahsin stonden me op te wachten op het vliegveld en na een warm welkom reden we meteen naar de stad om een indruk te krijgen hoe het leventje hier is. Alles in Bangkok is groot, MEGA, ENORM. Winkelcentra, bibliotheken, tempels, parken, noem maar op. Ik ben tot nu toe alleen nog maar in winkelcentra geweest met meer dan zeven verdiepingen en heb al een paar rondjes gelopen in een park van meer dan drie kilometer. Je vindt hier bijna alle internationale ketens en bedrijven. Ik heb ook heerlijk geshopt en gegeten in winkeltjes die je in Nederland niet vindt. De stad is gericht op toerisme en wilt graag Amerika zijn, maar dan beter. Het is dus ook niet zo gek dat hier enorm veel toeristen zijn. Ook zijn er behoorlijk veel Europeanen/Amerikanen die in Bangkok wonen omdat ze het een fascinerende stad vinden.

Bangkok is echt een stad that never sleeps. Winkels en restaurantjes zijn tot diep in de nacht open en om vier uur ’s ochtends zie je nog genoeg mensen op straat lopen. Er zijn al vele avonden geweest waarin Taskin en ik besloten om midden in de nacht naar de Mac te gaan of om gewoon een drankje te kopen en vervolgens door de straten te slenteren. Je komt genoeg andere mensen tegen die precies hetzelfde doen. Verder heb ik in Bangkok ook enorm veel mensen leren kennen, wat altijd leuk is! De eerste avond heb ik wat Bengaalse vrienden van Taskin en Tahsin ontmoet die allemaal in Amerika of Canada studeren en nu twee weekjes in Thailand zijn om hun familie te bezoeken. Met deze groep hebben we veel uitstapjes gemaakt en natuurlijk zijn we ook veel uit geweest!
Het uitgaansleven in Bangkok is ook echt iets unieks. Iedere avond heb je wel een club die open is en vooral als je naar de bekende ‘Khaosan Road’ gaat vindt je alleen maar feestende mensen. Khaosan Road is een lange strip waar je alleen maar barretjes en clubjes hebt en je vindt hier vooral de backpackers en andere toeristen. Ik vond het altijd erg leuk om hier naar toe te gaan, omdat iedereen erg vrolijk was en je leert heel snel nieuwe mensen kennen die over heel de wereld aan het reizen zijn.

Een van mijn beste avonden so far was toch wel New Years Eve. Al van te voren hadden we met een grote groep vrienden afgesproken om naar het penthouse van een vriend te gaan die helemaal boven woont dichtbij Central World. Bij Central World vindt de countdown plaats en wordt er vuurwerk afgestoken. Door al het verkeer en alle mensen op straat kwamen wij precies drie minuten voor twaalf uur aan bij hun thuis! Zonder ons nog voor te stellen aan de rest van de groep, renden we met een glas champagne naar het balkon om nog de countdown mee te maken. Na de countdown gingen we door naar de club NARZ (een van de grootste clubs in Bangkok) waar meer dan 5000 man was. Het was een grote, gestoorde en by far de beste New Years Eve! Met een tijdverschil van zes uur tussen Nederland en Bangkok, deed ik mijn oogjes dicht om zeven uur in de ochtend en begonnen al mijn vrienden en familieleden in Nederland met feesten.

Een paar dagen na Oud en Nieuw was een van de most exciting moments tijdens deze reis. Fleur (vriendin uit Nederland die een wereldreis aan het maken is met Danja) kwam eindelijk aan in Bangkok en dat betekende dat we elkaar weer zouden zien na vier maanden! En dat in Bangkok! Fleur stapte uit de taxi en ik kwam net de straat uit en we renden serieus naar elkaar toe om vervolgens elkaar stevig te knuffelen. De mensen op straat keken ons aan alsof we gekken waren, maar oh wat was het fijn om Fleur weer te zien! Na even goed te hebben bij gekletst, hebben we onze tassen gepakt en de rest van de vrienden van Taskin ontmoet. Met een groep van acht personen (Taskin, vijf van zijn vrienden, Fleur en ik) gingen we voor drie daagjes naar het eiland Koh Samed, dichtbij Thailand.
Koh Samed heeft hele mooie stranden en veel mensen uit Thailand komen er om Bangkok te ontvluchten en natuurlijk vind je hier ook veel toeristen. We hebben vooral gechilld, lekker gegeten en genoten van het heerlijke weer! De laatste avond met Fleur besloten we terug te gaan naar Bangkok en om met z’n tweetjes de stad te bekennen. In de avond zijn we natuurlijk naar Khaosan Road geweest en hebben we weer ouderwets gefeest zoals in Nederland. Bitter sweet namen we de volgende dag afscheid, wetend dat we elkaar weer vier maanden niet gaan zien. Fleur moest weer verder met haar wereldreis en ging richting Indonesië en ik had nog maar twee daagjes in Bangkok en wilde die daagjes vooral met Tahsin en Taskin zijn.

Mijn tijd hier in Bangkok is dus bijna voorbij. Morgenochtend vlieg ik alweer terug naar Dhaka. Aan de ene kant heb ik enorm veel zin om weer te beginnen met werken, vooral bij CRP, maar aan de andere kant wil ik ook echt niet weggaan. Ik blijf steeds zeggen dat ik mijn vlucht morgen ga missen en Taskin dwingt me om hier te blijven. It’s getting so comfortable here…. Ik heb absoluut geen spijt gehad van mijn beslissing om naar Thailand te gaan. Deze twee weken waren erg verfrissend, vooral na alle tegenslagen die ik heb gehad in Bangladesh. Ik heb hier geweldige mensen ontmoet, heb weer heerlijk gefeest en eindelijk de kans gehad om Tahsin en Taskin te zien na een lange tijd! Ik heb NYE gevierd in een van de grootste steden van de hele wereld en Fleur weer gezien na vier maanden. Bovendien is mijn vriendschap met de jongens nog sterker geworden dan dat het al was, ik wist niet dat dat nog mogelijk was. Ik ga deze schatjes echt enorm missen en het idee dat onze conversaties weer moeten plaatsen vinden via Skype en Facebook is niet leuk, it literally makes me wanna cry! Het is voor ons allen een raadsel wanneer onze volgende ontmoeting zal plaatsvinden….

Zoals ik in mijn vorige reisverslag al zei; everything happens for a reason. En dat klopt zo erg! Als ik niet was gestopt met mijn oude stage, dan had ik niet twee weken vakantie gehad en was ik nu niet in Bangkok geweest. Al de dingen die ik heb gedaan hier en de mensen die ik hier heb ontmoet zou nooit zijn gebeurd. Wat dat betreft was 2011 echt een top jaar. Ik heb mijn eindexamen gehaald, auto rijbewijs gehaald, 18 geworden, een geweldig jaar gehad met vrienden en familie, Albufeira examenreis, Bangkok en natuurlijk mijn zes maanden in Bangladesh. Behalve de leuke momenten was 2011 ook het jaar waarin mijn meest belangrijke persoon in mijn hele leven, mijn opa, is overleden. Maar nu ik in Bangladesh ben, is het een fijn gevoel om te weten dat hij ook daar is. Mijn nieuwjaar resolutie is sowieso ‘live life to the fullest’. Sinds ik aan deze reis ben begonnen, kan ik alleen maar denken aan hoeveel meer ik van de wereld wil zien. Ik wil een Europareis doen en ik kom zeker weten nog een keer terug in Azië om een paar maanden te reizen. Ik ben benieuwd wat 2012 me zal brengen.

Sorry voor deze iets wat sentimentele blog, maar je beste vrienden verlaten is nooit leuk!
Ik wens jullie allemaal nog een gelukkig nieuwjaar. Jullie horen snel weer van me.

Liefs,
Saptarshi