Werk werk werk: Lerares, bodyguard, tolk & actrice

Lieve allemaal,

Ik ben alweer op de helft van mijn reis en dat betekent dat ik over ongeveer drie maanden weer terug ben in Nederland (hoewel niks nog zeker is, aangezien ik nog steeds geen ticket heb geboekt!). De laatste twee/drie weken in Bangladesh zijn voorbij gevlogen en er is ook een hoop gebeurd! Waar zal ik eens beginnen?

Mijn laatste dag in Bangkok was toch wel even slikken. Al dagenlang keek ik tegen deze dag op, omdat ik wist dat het een emotionele dag zou zijn. Om acht uur ’s ochtends moest ik al op het vliegveld zijn, dus de avond ervoor hebben Taskin, Tahsin en ik bijna geen oog dicht gedaan. We hebben heel de avond gekletst en genoten van de laatste paar uurtjes!
In de auto, op weg naar het vliegveld en na het inchecken van mijn bagage, kon ik het toch niet laten om een paar traantjes te laten vallen (oké, het waren wel meer dan een paar traantjes…). Om eerlijk te zijn was heel die dag simpelweg rot. Het enige wat ik kon doen die dag was huilen, omdat ik ze enorm zou missen! De jongens hadden het er ook moeilijk mee, en stiekem deed mij dat wel goed. Het was voor het eerst dat ik ze zo emotioneel had gezien en het betekent natuurlijk ook dat ze me dus ook gaan missen!
De eerst paar dagen terug in Dhaka waren dus niet makkelijk, ik wilde vooral terug naar Bangkok, maar gelukkig hebben we nog altijd het internet om elkaar te spreken. Inmiddels ben ik alweer gewend aan mijn leventje hier in Bangladesh en heb ik zoals gewoonlijk bijna dagelijks contact met de jongens.

Mijn internship in Bangladesh is eindelijk zoals ik had gehoopt! Twee weken geleden (9 januari om precies te zijn) verliet ik Dhaka met al mijn bagage en ging ik richting CRP (Centre for Rehabilitation of the Paralized) in Savar. Ik verblijf in het volunteer guesthouse en deel het appartement met vijf andere meiden: twee uit Duitsland, een uit Amerika, een uit Australië en een uit Zweden. Inmiddels is er ook een jongen uit Australië, maar hij vertrekt weer over drie weekjes. Zo nu en dan komt er een groep van tien doctoren uit Amerika of Engeland die hier een week komen opereren. Het is dus een drukke boel, maar vooral heel gezellig. Je hebt altijd wel iets te doen en je bent nooit alleen.

Het CRP terrein is enorm! Het hele terrein is van CRP en je hebt hier van alles: ziekenhuis, opvanghuis, receptie, de school, sportveld, fysiotherapie en nog veel meer! Doordat er zoveel verschillende ‘departments’ zijn en omdat ik een general volunteer ben, doe ik hier heel veel!
In de ochtend, van acht tot twaalf uur, zit ik in de school waar ik les geef aan gehandicapte kinderen. De meesten hebben een ‘learning disability’ en daarom leren ze hier vooral de simpele dingen zoals: het alfabet, 123, het Bengaalse alfabet, maar ook simpele Engelse zinnen zoals ‘Goodmorning’ en ‘How are you’. Na twaalf uur zit ik vooral in het ‘publications’ department en moet ik een paar interviews afleggen of teksten vertalen naar het Engels. Drie keer per week geef ik in de avond Engels les aan een groep van zeven CRP werknemers die vooral hun Engels willen verbeteren. Deze lessen zijn altijd erg gezellig! Les geven aan volwassen is toch heel anders dan les geven aan kinderen.

Mijn eerste week in CRP was meteen een hele drukke week. In december 2011 was een Bengaals meisje, Jui, uitgebreid in het nieuws (zelfs internationaal) omdat haar man haar vingers had afgehakt. Zijn reden: Jui wilde verder studeren en haar ESS examens afnemen om naar de universiteit te gaan. (http://www.bbc.co.uk/news/world-asia-16239784). Een tragisch verhaal en ik weet nog dat ik bij mijn familie in Dhaka was toen ik dit op het nieuws zag. Een van de andere volunteers, Michelle, heeft Jui vervolgens naar CRP gehaald, omdat Jui een treatment nodig had en in CRP kan Jui leren hoe ze weer een normaal leven kan leiden zonder haar rechterhand. Jui was vastbesloten om alsnog haar examen te halen en naar de universiteit te gaan, maar daarvoor moest ze eerst in therapie gaan. Omdat Jui geen Engels kan en Michelle geen Bengaals, werd ik al snel bij het hele proces betrokken. Jui kreeg enorm veel aandacht van de media, iets wat Jui totaal niet gewend was en daarom besloot Jui dat ze alleen nog maar naar interviewes, dokterafspraken etc. zou gaan als Michelle en ik er bij waren. Het waren dus twee drukke weken met: interviews, dokterafspraken, bodyguard spelen, tolk zijn, Jui steunen, haar familie informeren en nog veel meer. Inmiddels is Jui alweer weg uit CRP en terug in haar dorp en is ze zich aan het voorbereiden voor haar examens in april. Over een paar weken komt ze weer terug om te kijken of het mogelijk is om haar een prostetic hand te geven. Het is raar om Jui hier niet meer te hebben. Na al dat samenwerken ben ik veel over haar te weten gekomen en is ze zelfs een vriendin geworden. Wanneer we alleen waren, hadden we het altijd over wat haar was overkomen en het is mindblowing wat ze wel niet allemaal heeft moeten doorstaan. Ze heeft zoveel meegemaakt en nog steeds staat ze zo positief in het leven! Wat dat betreft is ze niet een typisch Bengaals meisje. De meesten zouden het hun man vergeven en sommigen zouden hun man niet eens aangeven bij de politie, omdat ze bang zijn voor de gevolgen. Maar Jui doet er alles aan om er voor te zorgen dat haar man een lange gevangenisstraf krijgt.

Een paar weken terug kwam er een documentaire crew naar CRP om Jui de hele dag te volgen. Omdat ik er heel de dag bij moest zijn, raakte ik al snel aan de praat met de producer en de rest van de crew. Zoals gewoonlijk vertelde ik eerst dat ik uit Nederland kwam, legde ik uit wat ik hier in CRP doe en hoe mijn ouders/grootouders in Nederland zijn gekomen. Een ander onderwerp van ons gesprek, en meteen ook een heel grappig onderwerp, is dat de producer abrupt vroeg of ik ‘rol’ wilde spelen in een bengaalse tv serie (natok: een film van ongeveer een uur) over 21 februari: de international motherlanguage day in Bangladesh. Ik was erg verbaasd, maar blijkbaar waren ze nog steeds opzoek naar een ‘meisje’ uit het buitenland, maar die wel een beetje Bengaals kon spreken. Anyway, om het verhaal even kort te maken: van het een kwam het ander en opeens had ik een van de hoofdrollen in deze natok en moest ik vier daagjes naar Dhaka voor de opnames.

Inmiddels zijn de opnamedagen al voorbij en is de serie zelfs al op tv geweest! Het is echt onmogelijk om te beschrijven hoe deze dagen voor mij zijn geweest. Het allerleukste van deze ervaring was toch dat ik de meest geweldige personen heb ontmoet met wie ik nog zeker contact ga hebben/met wie ik nog steeds contact heb. De producer, cameraman, assistenten, acteurs en anderen die er bij betrokken waren: de shootingdays waren van zes uur in de ochtend tot twee uur ’s nachts en we waren continue samen. Het was vermoeiend maar oh zo leuk! De crew behandelde me echt als een v.i.p.! Heerlijk eten, verwennerij en ze zorgden er altijd voor dat ik netjes tot aan de deur veilig werd thuis gebracht. Wat ook erg grappig was, was alle aandacht dat we kregen als we op straat aan het opnemen waren. Imagine: in Bangladesh word je al aangestaard als je gewoon op straat loopt en de mensen die geen haast hebben of gewoon op straat leven, blijven gerust even voor je staan… dus als je met een paar grote camera’s aan het filmen bent, dan staat er opeens een groep van honderd (nee, geen grap) om je heen! Fascinerend, het is net alsof ze serieus niks te doen hebben, want ze blijven gemakkelijk een uur of twee staan. Omdat ik vooral Engels sprak, dachten ze dat ik een bekende actrice uit Europa was en ze bleven maar foto’s maken met hun mobieltjes, hahahah wat een ervaring! Never ever had ik verwacht dat ik tijdens deze reis de kans zou krijgen om in een Bengaalse ‘natok’ te spelen!

Zo, dat is wat ik deze maand allemaal heb meegemaakt! Het is vooral werk, werk, werk, maar wel leuk werk! In de weekenden ga ik meestal naar Dhaka met een paar andere volunteers om daar te genieten van onze vrije dagen. We hebben al een coffeeplace ontdekt dat wordt gerund door een Amerikaanse man: dat betekent verse ‘echte’ koffie en brownies! Voor volgende maand zijn we al hele leuke activiteiten aan het organiseren voor CRP, meer daarover in mijn volgende blog!

Ik zag vandaag op Facebook dat het sneeuwt in Den Haag? Super vet! (Of toch niet?) Door het warme weer hier, vergeet ik bijna de ijskoude winter in Nederland!

Heel veel sneeuwplezier and drive safely!

Liefs,
Saptarshi