And so the journey begins...

Lieve vrienden, familie en andere nieuwsgierige mensen,

Over een paar uur begint dan eindelijk mijn avontuur.
Om 07:15 uur vlieg ik vanuit Amsterdam-Frankfurt-Doha naar Dhaka, de hoofdstad van Bangladesh.
De komende zes/zeven maanden zal ik in Dhaka voor the PEACE (Poverty Elimination and Community Education) Foundation werken.
Ik heb getekend voor een contract van zes maanden, dat betekent dat ik sowieso tot 1 mei 2012 in Bangladesh zal blijven. Ik heb nog geen vliegticket terug naar Nederland geboekt, dus het is nog even afwachten wanneer ik terugkom….

Ik kijk al maandenlang uit naar dit moment! Ik heb het hier zo vaak over gehad met mijn vrienden en familieleden, en na al dat bijbehorende regelwerk is het nu eindelijk zo ver!
Afgelopen jaar besefte ik toch dat ik Den Haag een beetje zat was. Ik was klaar om meer van de wereld te zien. Ik wilde iets doen, ik wilde op mezelf wonen en onafhankelijk zijn. Ik moest er ook niet aan denken om na mijn eindexamens meteen te gaan studeren, dus ik besloot al heel snel om een ‘gap year’ te nemen. De keuze voor Bangladesh was natuurlijk snel gemaakt. Mijn ouders komen uit Bangladesh en mijn hele familie woont in Bangladesh. Een andere reden is dat ik mijn Bengaals graag wil verbeteren en de nationale feestdagen van Bangladesh wil bijwonen!

Omdat mijn familie in Bangladesh woont, was het natuurlijk het makkelijkst geweest om bij mijn familie in Dhaka te ‘logeren’, dat vinden zij absoluut geen probleem. Ondanks hun gastvrijheid (je zou maar iemand een half jaar in je huis moeten nemen!), heb ik besloten om vanuit de organisatie in een appartement te verblijven. Op deze manier zal ik Bangladesh op een andere manier meemaken. Ik zal het land met de mensen die ik daar ontmoet zelf moeten exploreren!
In mijn appartement zit nog een ander meisje, Isabelle uit België. Zij heeft vorig jaar al een half jaar voor the PEACE foundation gewerkt en verblijft nu een jaar in Dhaka. Zij is al een maandje in Bangladesh en zij zal mij ook in het begin begeleiden. We hebben allebei een eigen kamer en verder delen we de woonkamer, keuken en badkamer. Prima voor twee personen toch? :)
In hetzelfde gebouw (appartement boven ons) woont ook nog de directeur van de organisatie WARBE, hij is de broer van de directeur van The PEACE foundation. Hij kent mijn ouders goed en hij is zo vriendelijk geweest om voor ons een ‘maid’ te regelen en wij mogen zo nu en dan ook zijn persoonlijke chauffeurs ‘inhuren’. Klinkt heel luxe, maar in Bangladesh is dat eigenlijk heel normaal. Een persoonlijke chauffeur is zelfs noodzakelijk, wil je op een veilige manier ergens naar toe gaan.

Hoewel ik al vijf keer in Bangladesh ben geweest, blijft het spannend. Hoe zal het zijn zonder mijn ouders? Hoe zal het zijn zonder mijn andere familieleden uit Nederland? Hoe ga ik in GODSNAAM een halfjaar in Dhaka volhouden zonder het smoeltje van mijn schattige neefje te zien?
Wat ik vooral moet accepteren is dat ik daar niet zo vrij zal kunnen leven als hier. Ik kan daar niet tot vier uur uitgaan en ik kan ook niet even gaan fietsen of een vriend/vriendin bezoeken..
We zullen het wel zien, I guess… het hoort er allemaal bij!

Als er iets speciaals gebeurt of als ik iets te melden heb zal ik het bijhouden op deze blog. Ik hoop dat jullie mijn verhalen met plezier zullen lezen (anders is het zonde als ik er zoveel tijd aan besteed :P)
Reacties zijn altijd welkom, ik lees ze natuurlijk allemaal terug :)

Heel veel liefs,
Saptarshi


P.S: dit zijn o.a. mijn taken bij the PEACE Foundation:
- interview and collect of case studies in field area
- writing articles for our blog/brochures/newsletters, etc.
- develop communication material for fundraising
- background research
- networking
- writing report
- incorporate your idea of self-defence lessons in our women empowerment program