Februari: een jaartje ouder en CRP's drukste maand

Time flies when you are having fun, they say!

Februari is CRP’s drukste maand van het jaar, vol met verschillende activiteiten! Hierdoor is de tijd voorbij gevlogen en heb ik amper tijd gehad om mijn activiteiten hier in CRP bij te houden voor mijn volgende verslag…. However, ik heb mijn lieve familie en vrienden beloofd dat ik ze ‘regelmatig’ op de hoogte zou houden.

Persoonlijk keek ik erg uit naar de maand februari, omdat mijn verjaardag op 15 februari valt! Ik wist maar niet wat ik op die dag wilde/kon doen, omdat het op een werkdag viel en ik dus gewoon moest werken. Na lang twijfelen of ik mijn 19e verjaardag wel of niet in Dhaka zou vieren met mijn vrienden, heb ik uiteindelijk besloten om gewoon in CRP te blijven. Toen de klok 00:00 uur sloeg, werd ik al gesmst door mijn lieve collega’s en in de ochtend hadden mijn roommates de woonkamer versierd, mijn ontbijt gemaakt en mij verwend met cadeautjes! In de school hadden de kinderen voor mij gezongen en gedanst en somehow wisten ook de jongens die in CRP studeren van mijn verjaardag en kwam ik uiteindelijk thuis met een heleboel bossen met bloemen en chocolaatjes (het waren ook late ‘Valentijnsdag cadeautjes’). In de avond zijn we met een groep vrienden uiteten geweest in Savar en zelfs mijn lieve roommate, Mark, had een cheesecake gemaakt!
Het was mijn eerste verjaardag in het buitenland zonder mijn familie en vrienden uit Nederland en daardoor vier je het uiteindelijk ook niet zo groot. Maar het was ook erg leuk om mijn verjaardag te vieren met de mensen die ik hier heb ontmoet en vooral omdat het waarschijnlijk de eerste en de laatste keer is dat ik mijn verjaardag met hun vier!

De laatste tijd ben ik erg betrokken geraakt bij het organiseren van de culturele events met de kinderen. Ik weet niet meer precies hoe het allemaal is begonnen, maar het komt er op neer dat ik de danschoreografie bedenk voor de kinderen van de special unit (kinderen met een handicap). Ik doe dit samen met Pritom (jongen die in CRP woont, omdat zijn moeder hier een dokter is), hij is pas 16 jaar en is een professionele danser! Het is erg lastig om deze kinderen een dans te leren, omdat ze al een learning disability hebben, maar het is tegelijkertijd ook ZO LEUK! Elke dag, twee weken lang, vier/vijf uur lang hebben we alleen maar gedanst voor alle culturele programma’s in februari. De dansjes werden op verschillende events uitgevoerd; wanneer belangrijke sponsors CRP bezochten of tijdens een nationale feestdag. Maar de meeste dansjes waren vooral voor de ‘Open Day’ in CRP op 24 februari. De Open Day is het grootste event van CRP. Alle mensen van CRP komen op die dag bij elkaar, er is een kermis, een marktje en in de avond is er een groot culturele event waar studenten, volunteers, leraren en dus ook kinderen optreden!

De Open Day was een groot succes! Uiteindelijk was er meer dan 1000 man aanwezig en is er een heleboel geld opgehaald voor CRP! Speciaal voor deze dag heb ik een hele mooie saree gekocht en hebben we met al de andere volunteers heel de dag in een saree rondgelopen! In de ochtend was het vooral hectisch, omdat ik alles moest voorbereiden voor de kinderen. Ik ben zo trots op wat ze hebben gedaan, hun optredens waren geweldig! Na hun dans, moest ik me klaarmaken voor, ja ja, mijn eigen optreden! De meesten weten het al, maar ik heb samen met Pritom een Bengaalse dans gedaan en oh wat was dat een succes! We hebben een week lang alleen maar gedanst en gedanst en het was definitely ‘the hit of the night’. Mijn familie uit Nederland was erg verbaasd, omdat ik nooit, maar dan ook nooit, een Bengaalse dans heb gedaan. Ik was zelf ook verbaasd dat ik heb toegestemd om mee te doen, maar uiteindelijk ben ik blij dat ik het heb gedaan! I will definitely never forget this moment!

Verder waren er nog een heleboel andere activiteiten: begin februari was er een sponserwalk in Gulshan (Dhaka) ‘to bring awareness’ voor de gehandicapten, voornamelijk de mensen in een rolstoel. 21 februari was international mother language day. In Bangladesh herdenken we dan de mensen die voor de Bengaalse taal hebben gestreden toen Bangladesh nog in handen was van Pakistan. Zes uur s’ochtends hebben we een ‘relly’ gelopen en daarna hebben de kinderen gezongen, gedanst en toneelstukjes opgevoerd in teken van deze bijzondere dag.
Eind februari was er speciaal voor de schoolkinderen een picknick georganiseerd buiten CRP. Een picknick in Bangladesh betekent dat iedereen mooie saree’s en salwar kameez draagt en de kinderen worden uitgedaagd om verschillende wedstrijden te spelen. De supervisors van de school hadden een heel mooi terrein uitgekozen waar de kinderen lekker konden zwemmen en ook ik heb even een dutje kunnen doen in de zon!
7 en 8 Maart was sportsday and cultural event voor de schoolkinderen. Deze dagen spendeerden we vooral op het basketbalveld en waren de kinderen druk bezig met spelletjes zoals de stoelendans, basketbal, volleybal en zakdoekje leggen! Ook voor de volunteers in de school was er een speciale basketbalwedstrijd, en natuurlijk heb ik gewonnen omdat ik hier zo ‘lang’ ben!

Volunteers uit het buitenland worden overal bij betrokken, zo heb ik inmiddels al verschillende lunches gehad met ministers en heb ik thee gedronken met High Commission mensen! Een paar weken terug zijn wij (de volunteers) geinterviewd door het blad ‘Stardom Magazine’, een van de grootste tijdschriften in Dhaka. We vertelden hier over onze ervaringen in CRP, waarom we CRP hebben gekozen en waarom we vrijwilligerswerk doen.
Doordat de volunteers hier veel aandacht krijgen en iedereen ons dus kent, hebben we bijna elke avond wel een uitnodiging om bij hun te komen eten of om iets leuks te doen. Het verbaasd me nog steeds hoe lief de Bengaalse mensen hier en mijn collega’s zijn de. Deze ‘hospitality’ is iets wat je in Nederland niet zo gauw vindt… hoe in Nederland iedereen vooral bezig is met zijn eigen leven, zijn de Bengaalse mensen vooral bezig met die van anderen.

Mijn tijd in CRP is bijna voorbij. Eigenlijk staat in het contract dat mijn laatste werkdag in CRP 18 maart is, maar ik heb besloten om het drie weken te verlengen, dus ik verblijf hier nog tot eind maart! Ik heb het hier veel te veel naar mijn zin en ik wil echt niet weggaan.
Het is bizar hoe hecht mijn band is met de kinderen en mijn collega’s, het voelt alsof ik hier al maanden werk. Bijna elke dag ga ik na mijn werk langs de hostels waar sommige schoolkinderen verblijven. De meeste kinderen hebben geen ouders of hun ouders wonen ver weg en daarom verblijven ze in de hostels. Persoonlijk vind ik de bezoekjes aan de hostels het leukste van de dag, omdat ik de kinderen niks hoef te leren en we gewoon muziek kunnen luisteren en spelletjes spelen!

So, that’s it for now. Morgen hebben we een dag vrij en daarom ben ik nu in Dhaka. Ik zit zoals gewoonlijk in Coffee place North End; mijn favoriete spot in Dhaka en waarschijnlijk the only place waar ik normaal kan zitten, chillen en op mijn laptop kan werken zonder gestoord te worden. Om mij heen hoor ik veel Engels, Duits en ook wat Nederlanders praten… ik denk dat ik daar maar eens op af ga :)

Blijf vooral reageren, het is altijd leuk om jullie reacties te lezen! Hoop dat alles goed gaat in Nederland!

Heeeeeeeel veel liefs,
Saptarshi