Terug in het oude, bekende en koude kikkerland

Lieve allemaal,

Het is inmiddels alweer twee weken geleden dat ik aankwam in Nederland. 26 mei vertrok ik uit Bangkok en stond er na een zes uur tussenstop in Kuala Lampur een vlucht op mij te wachten van bijna meer dan dertien uur. Op het vliegveld stond mijn familie mij op te wachten waar ik dan vermoeid, maar ook een beetje verward (is mijn reis dan nu echt voorbij?) in hun armen vloog.

Terugkomen met een mega cultuurshock is natuurlijk wat ik al had verwacht. Iedere dag nog steeds heimwee naar Bangladesh en het idee missen om te wonen in een ‘vreemd land’. Ik dacht eerst dat ik na zeven maanden echt wel genoeg van het reizen zou hebben en dat ik dan wel weer zou verlangen naar mijn leventje in Nederland, maar niks bleek minder waar te zijn. Na zoveel maanden in één land te wonen én werken, wordt alles daar heel normaal. Hoe ik de eerste maand nog ontzettend heimwee had naar Nederland, omdat ik me geïsoleerd voelde, was na twee maanden alweer voorbij, en nu is he zelfs andersom….

De afgelopen zeven maanden hebben zoveel impact op mij gehad. Het heeft toch wel, en dit gaat heel cliché klinken, mijn kijk op het leven veranderd. Ik heb dingen gezien en meegemaakt die ik in Nederland nooit op zo’n manier zal zien of meemaken. Ik heb geleerd wat nou echt belangrijk is in het leven, wat echt geluk is en hoe belangrijk familie, vrienden en soms zelfs geld in je leven is.
We leven inderdaad maar één keer en daar moeten we dan ook het beste van maken. We moeten durven onze dromen waar te maken en in ons zelf te geloven. Geloven in het goede van mensen en positief in het leven staan. Zoveel straatmensen in Bangladesh proberen er het beste van te maken. Ze weten dat hun leven zó voorbij kan zijn, maar durven positief te zijn. Het zijn de meest lieve, positieve en gulle mensen, terwijl ze zó weinig hebben. De kinderen die in de hostels van CRP verblijven hebben of geen ouders, of hun ouders zijn te arm voor hun te zorgen. En omdat zij willen dat ik langer blijf in CRP, bieden zij mij hun bed aan (zij slapen dan op de grond) en mag ik hun 5 daagse maaltijden eten (terwijl zij dan dus niks eten). Deze dingen kreeg ik de laatste week in CRP dagelijks te horen van 7 of 8 jarige kindertjes zonder armen, met een handicap of in een rolstoel.
Ik heb de kinderen in CRP belooft dat ik ga proberen iedere jaar of na twee jaar weer naar Bangladesh te gaan en dat wil ik ook zeker waarmaken. Sommige kinderen zie ik daar als mijn eigen kinderen en ik kan niet wachten om weer terug te gaan om te kijken hoe zij, maar ook CRP, zijn gegroeid.

Na mijn vertrek uit Bangladesh was ik nog drie weken in Bangkok. Die drie weken hebben me erg goed gedaan. Het was een goed idee om voordat ik voorgoed naar Nederland zou gaan, om nog even ‘bij te komen’ van Bangladesh, maar tegelijkertijd ook te genieten van zo’n geweldige stad. Ik heb met mijn beste vriend mijn gevoelens en verdriet over Bangladesh kunnen delen en daardoor kon ik me een iets fijner gevoel mijn reis echt afsluiten.

Mijn reis is dus echt voorbij gevlogen. En wat een reis was het zeg. Het was alles wat ik niet had durven te dromen, maar tegelijkertijd wel stiekem op gehoopt had. Mijn liefde voor Bangladesh en de inwoners is groter geworden en ik heb het land eindelijk op een andere manier kunnen meemaken.

Nou, nu op naar een nieuw avontuur. Eerst nog even twee maanden vakantie en daarna begint het leventje in Utrecht. Want ja ja.. ga studeren at University College in Utrecht en woon dan ook meteen op de campus van UCU.

Iedereen heel erg bedankt voor het volgen van mijn blog, jullie lieve reacties waren altijd leuk om te lezen en motiveerden mij heel erg om mijn blog ‘up to date’ te houden.

XXXXX
Saptarshi