Terug in het oude, bekende en koude kikkerland
Door: Saptarshi Chowdhury Barua
Blijf op de hoogte en volg Saptarshi
13 Juni 2012 | ,
Lieve allemaal,
Het is inmiddels alweer twee weken geleden dat ik aankwam in Nederland. 26 mei vertrok ik uit Bangkok en stond er na een zes uur tussenstop in Kuala Lampur een vlucht op mij te wachten van bijna meer dan dertien uur. Op het vliegveld stond mijn familie mij op te wachten waar ik dan vermoeid, maar ook een beetje verward (is mijn reis dan nu echt voorbij?) in hun armen vloog.
Terugkomen met een mega cultuurshock is natuurlijk wat ik al had verwacht. Iedere dag nog steeds heimwee naar Bangladesh en het idee missen om te wonen in een ‘vreemd land’. Ik dacht eerst dat ik na zeven maanden echt wel genoeg van het reizen zou hebben en dat ik dan wel weer zou verlangen naar mijn leventje in Nederland, maar niks bleek minder waar te zijn. Na zoveel maanden in één land te wonen én werken, wordt alles daar heel normaal. Hoe ik de eerste maand nog ontzettend heimwee had naar Nederland, omdat ik me geïsoleerd voelde, was na twee maanden alweer voorbij, en nu is he zelfs andersom….
De afgelopen zeven maanden hebben zoveel impact op mij gehad. Het heeft toch wel, en dit gaat heel cliché klinken, mijn kijk op het leven veranderd. Ik heb dingen gezien en meegemaakt die ik in Nederland nooit op zo’n manier zal zien of meemaken. Ik heb geleerd wat nou echt belangrijk is in het leven, wat echt geluk is en hoe belangrijk familie, vrienden en soms zelfs geld in je leven is.
We leven inderdaad maar één keer en daar moeten we dan ook het beste van maken. We moeten durven onze dromen waar te maken en in ons zelf te geloven. Geloven in het goede van mensen en positief in het leven staan. Zoveel straatmensen in Bangladesh proberen er het beste van te maken. Ze weten dat hun leven zó voorbij kan zijn, maar durven positief te zijn. Het zijn de meest lieve, positieve en gulle mensen, terwijl ze zó weinig hebben. De kinderen die in de hostels van CRP verblijven hebben of geen ouders, of hun ouders zijn te arm voor hun te zorgen. En omdat zij willen dat ik langer blijf in CRP, bieden zij mij hun bed aan (zij slapen dan op de grond) en mag ik hun 5 daagse maaltijden eten (terwijl zij dan dus niks eten). Deze dingen kreeg ik de laatste week in CRP dagelijks te horen van 7 of 8 jarige kindertjes zonder armen, met een handicap of in een rolstoel.
Ik heb de kinderen in CRP belooft dat ik ga proberen iedere jaar of na twee jaar weer naar Bangladesh te gaan en dat wil ik ook zeker waarmaken. Sommige kinderen zie ik daar als mijn eigen kinderen en ik kan niet wachten om weer terug te gaan om te kijken hoe zij, maar ook CRP, zijn gegroeid.
Na mijn vertrek uit Bangladesh was ik nog drie weken in Bangkok. Die drie weken hebben me erg goed gedaan. Het was een goed idee om voordat ik voorgoed naar Nederland zou gaan, om nog even ‘bij te komen’ van Bangladesh, maar tegelijkertijd ook te genieten van zo’n geweldige stad. Ik heb met mijn beste vriend mijn gevoelens en verdriet over Bangladesh kunnen delen en daardoor kon ik me een iets fijner gevoel mijn reis echt afsluiten.
Mijn reis is dus echt voorbij gevlogen. En wat een reis was het zeg. Het was alles wat ik niet had durven te dromen, maar tegelijkertijd wel stiekem op gehoopt had. Mijn liefde voor Bangladesh en de inwoners is groter geworden en ik heb het land eindelijk op een andere manier kunnen meemaken.
Nou, nu op naar een nieuw avontuur. Eerst nog even twee maanden vakantie en daarna begint het leventje in Utrecht. Want ja ja.. ga studeren at University College in Utrecht en woon dan ook meteen op de campus van UCU.
Iedereen heel erg bedankt voor het volgen van mijn blog, jullie lieve reacties waren altijd leuk om te lezen en motiveerden mij heel erg om mijn blog ‘up to date’ te houden.
XXXXX
Saptarshi
Het is inmiddels alweer twee weken geleden dat ik aankwam in Nederland. 26 mei vertrok ik uit Bangkok en stond er na een zes uur tussenstop in Kuala Lampur een vlucht op mij te wachten van bijna meer dan dertien uur. Op het vliegveld stond mijn familie mij op te wachten waar ik dan vermoeid, maar ook een beetje verward (is mijn reis dan nu echt voorbij?) in hun armen vloog.
Terugkomen met een mega cultuurshock is natuurlijk wat ik al had verwacht. Iedere dag nog steeds heimwee naar Bangladesh en het idee missen om te wonen in een ‘vreemd land’. Ik dacht eerst dat ik na zeven maanden echt wel genoeg van het reizen zou hebben en dat ik dan wel weer zou verlangen naar mijn leventje in Nederland, maar niks bleek minder waar te zijn. Na zoveel maanden in één land te wonen én werken, wordt alles daar heel normaal. Hoe ik de eerste maand nog ontzettend heimwee had naar Nederland, omdat ik me geïsoleerd voelde, was na twee maanden alweer voorbij, en nu is he zelfs andersom….
De afgelopen zeven maanden hebben zoveel impact op mij gehad. Het heeft toch wel, en dit gaat heel cliché klinken, mijn kijk op het leven veranderd. Ik heb dingen gezien en meegemaakt die ik in Nederland nooit op zo’n manier zal zien of meemaken. Ik heb geleerd wat nou echt belangrijk is in het leven, wat echt geluk is en hoe belangrijk familie, vrienden en soms zelfs geld in je leven is.
We leven inderdaad maar één keer en daar moeten we dan ook het beste van maken. We moeten durven onze dromen waar te maken en in ons zelf te geloven. Geloven in het goede van mensen en positief in het leven staan. Zoveel straatmensen in Bangladesh proberen er het beste van te maken. Ze weten dat hun leven zó voorbij kan zijn, maar durven positief te zijn. Het zijn de meest lieve, positieve en gulle mensen, terwijl ze zó weinig hebben. De kinderen die in de hostels van CRP verblijven hebben of geen ouders, of hun ouders zijn te arm voor hun te zorgen. En omdat zij willen dat ik langer blijf in CRP, bieden zij mij hun bed aan (zij slapen dan op de grond) en mag ik hun 5 daagse maaltijden eten (terwijl zij dan dus niks eten). Deze dingen kreeg ik de laatste week in CRP dagelijks te horen van 7 of 8 jarige kindertjes zonder armen, met een handicap of in een rolstoel.
Ik heb de kinderen in CRP belooft dat ik ga proberen iedere jaar of na twee jaar weer naar Bangladesh te gaan en dat wil ik ook zeker waarmaken. Sommige kinderen zie ik daar als mijn eigen kinderen en ik kan niet wachten om weer terug te gaan om te kijken hoe zij, maar ook CRP, zijn gegroeid.
Na mijn vertrek uit Bangladesh was ik nog drie weken in Bangkok. Die drie weken hebben me erg goed gedaan. Het was een goed idee om voordat ik voorgoed naar Nederland zou gaan, om nog even ‘bij te komen’ van Bangladesh, maar tegelijkertijd ook te genieten van zo’n geweldige stad. Ik heb met mijn beste vriend mijn gevoelens en verdriet over Bangladesh kunnen delen en daardoor kon ik me een iets fijner gevoel mijn reis echt afsluiten.
Mijn reis is dus echt voorbij gevlogen. En wat een reis was het zeg. Het was alles wat ik niet had durven te dromen, maar tegelijkertijd wel stiekem op gehoopt had. Mijn liefde voor Bangladesh en de inwoners is groter geworden en ik heb het land eindelijk op een andere manier kunnen meemaken.
Nou, nu op naar een nieuw avontuur. Eerst nog even twee maanden vakantie en daarna begint het leventje in Utrecht. Want ja ja.. ga studeren at University College in Utrecht en woon dan ook meteen op de campus van UCU.
Iedereen heel erg bedankt voor het volgen van mijn blog, jullie lieve reacties waren altijd leuk om te lezen en motiveerden mij heel erg om mijn blog ‘up to date’ te houden.
XXXXX
Saptarshi
-
13 Juni 2012 - 18:02
Dhrubo:
fijn dat je terug bent hopelijk zie ik je snel -
14 Juni 2012 - 06:29
Mashi:
Superervaring heb je gehad, met jou samen wij ook een beetje, via je verslagen.
Wij hebben gemerkt dat je na de 7 maanden een stuk volwassener bent geworden. Leef je leven met volle overtuiging!!! Dan sta je voor jezelf! Ook dankzij je ouders heb je deze ervaring mogen meemaken. Wees daar dankbaar en trots op. Ik hoop dat ik ooit de durf zal hebben om mijn dochter los te laten. Voor ouders is dat een hele opgave.
En nu.....heel veel succes de komende 6 jaar met je studie. We weten dat je het gaat halen!!!!!
Liefs, Mashi (en Mesha) -
14 Juni 2012 - 07:33
Sumana Barua:
Sappu
Het is iedere keer leuk, ontroend jou verslag te lezen!!!! Ik ben blij dat je B'desh leuk vond. Natuurlijk ga je terug naar B'desh/ naar je kinderen(CRP). Sta ik helemaal achter je, Ik ben trots op je. Je hebt heel veel geadaan (uit hart/nieren) voor de CRP kinderen. Nu heb je anderen kant vam B'desh/ mensen gezien.Inderdaad, leven is kort. Proberen gooie dingen te doen. Ik heb het gezien, Je was heeeeeeeeeeeeeeeeel normale, simpele B'deshi meisje. Familie. vrienden zei al, je kan niet zien dat ze uit EUROPA kwam. Je begrijpt het wel; als ouders zo sort commentaar te horen is leuk en ontroend. Als ik/we niet meer zou zijn, hoef ik niet na te denken of mijn kinderen ooit b'desh leuk zal vinden, iets doen voor de arme mensen. dat heb je op deze leeftijd bewezen. ik hoef dat je later ook zo positief blijft denken over B'desh. Ik hoop jou broer ook jou voorbeeld overneemt.
Nu ben ik blij dat je weer thuis ben, wordt ik niet meer 'snachts vaak wakker, hoef niet meer te denken, of met jou alles goed ging, waar je nu bent, waar doe je nu enz. Ben ik veel rustiger. Je zal nu niet begrijpen, als je pas moeder bent dan zal je begrijpen.
Nu voorbereiden voor university en een BOEK te schrijven over je ervaringen in B'desh.
Trots op je sappu.
kusjes,
Ma. -
14 Juni 2012 - 09:02
Bikash Chowdhury Bar:
Saptarshi, It was heart-touching description. As father I am really happy to see the love grown inside you for Bangladesh- the country where you were not born, but your father was. You know how much I love Bangladesh, where I want to spend my last days of my life and die.
Keep up good work you are doing. I am proud of you.
God bless you.
Baba -
14 Juni 2012 - 21:18
Tridib :
Ha Saptarshi,
Een zeer mooie afsluiter van al je verslagen van Bangladesh en de reis eromheen. Het zijn wijze woorden voor een jongedame ;)!
" It is possible to get the girl out of Bangladesh, but not Bangladesh out of the girl.. " ^_^
Keep dreaming en die herbezoeken aan Bangladesh staan zo om de hoek!
Tridib -
10 Juli 2012 - 13:42
HELLO:
Hello
I saw your nice profile,and something motivated me to communicate with you,My Dear in your usual time may it pleases you to write me back in email address ( jenicaithamar@yahoo.com ) so that i can send you my pictures and also tell you more about myself.A friendship is the foundation build on other relative things to come.May God bless you as i wait impatiently to hear from you. Your lonely friend,
jenica
( jenicaithamar@yahoo.com )
Hello
I saw your nice profile,and something motivated me to communicate with you,My Dear in your usual time may it pleases you to write me back in email address ( jenicaithamar@yahoo.com ) so that i can send you my pictures and also tell you more about myself.A friendship is the foundation build on other relative things to come.May God bless you as i wait impatiently to hear from you. Your lonely friend,
jenica
( jenicaithamar@yahoo.com )
-
18 Oktober 2012 - 14:04
Khushi:
Hooooi ik ben khushi en ik reageer:D
Ik hoop dat je snel weer terug komt!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
